bak tavana yine özledin anneni

üniversitenin ilk senesinde bunu çok yaşıyordum. gerçekten çok zordu, annesini hep çok sevmiş bir adam olarak annemden uzakta (otobüsle iki saat mesafe olsa da) olmak becerebileceğime inandığım bir şey değildi.
şöyle ki; ben annemden üzülmesin diye platonik aşklarını gizleyen bir adamım, yazdığı şiirleri annesinden saklayan "anne lütfen bunları okuma" kıvamında biriyim. Fakat şu anda bakıyorum da net tarih bile veremiyorum; sanırım annemi iki ile ikibuçuk ay gibi bir zaman aralığı boyunca hiç görmedim. öyle bir duruma geldi ki bu durum, en korktuğum oldu, artık alıştım.
fakat yine de bi on-oniki gün sonra göreceğim annemi, bu tertemiz bir his olsa gerek.